Rok 1791 zapisał się w historii polski wielkimi zgłoskami. Uchwalenie i ogłoszenie Konstytucji 3 maja przez Sejm Wielki obradujący w latach 1788-1792 było wielkim politycznym sukcesem chylącej się do upadku Rzeczpospolitej. Konstytucja zwana wówczas Ustawą rządową była drugim na świecie po konstytucji amerykańskiej (1787) tego typu dokumentem.
Dlaczego Konstytucja była politycznym sukcesem? Przede wszystkim dlatego, że likwidowała liberum veto i wolną elekcję, co miało zapobiec wtrącaniu się obcych mocarstw w wewnętrzne sprawy Polski. Wprowadzała dziedziczność tronu i trójpodział władzy (zgodny z zasadami K.L. Monteskiusza). Ustrojem Rzeczpospolitej miała być odtąd monarchia konstytucyjna. Wadą konstytucji 3 maja było nadanie pełni praw tylko ludziom posiadającym majątki ziemskie, czyli w tamtych czasach tylko szlachcie, mieszczanie otrzymali bardzo ograniczone prawa, a chłopi zostali wzięci pod opieką (nie było zapisu na czym miała ta opieka polegać). Przeciwnicy reform i Konstytucji udali się do Katarzyny II, zawiązali konfederację, którą ogłosili w Targowicy 14 maja 1792 roku. W granice Rzeczpospolitej wkroczyły wojska rosyjskie. Wybuchła wojna. Klęska Polaków, a przede wszystkim postawa samego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego doprowadziła do drugiego rozbioru Polski. Sejm rozbiorowy, który odbył się w Grodnie, we wrześniu 1793 roku, odwołał wiele reform Sejmu Wielkiego w tym Konstytucję 3 maja. Obrady sejmu i uchwalenia Konstytucji przedstawił Kazimierz Wojnakowski na obrazie z 1806 roku . Opracowala p. Lucyna Kubik